ZASADY MONTAŻU płytek ceramicznych na ogrzewaniu podłogowym

W przypadku zastosowania płytek ceramicznych stosowanych jako wy-kończenie posadzki należy zwrócić uwagę na odpowiedni dobór ich parametrów. W  tym przypadku naj-lepiej sprawdzają się płytki gresowe, ze względu na ich odporność na podwyższoną temperaturę jej zmiany oraz ze względu na wysoki współczynnik przewodzenia ciepła i  jego kumulacji. Dokonując wyboru płytek należy wziąć pod uwagę również fakt w  jakich warunkach płytka będzie użytkowana. Na tym etapie należy dobrać płytkę, która nie tylko będzie zaspokajała wymagania estetyczne, ale również będzie charakteryzowała się odpowiednimi parametrami użytkowymi. Jednym z  najważniejszych parametrów jakościowych determinujących wybór płytki szkliwionej przeznaczonej na podłogę jest odporność na ściera-nie powierzchni. Według norm wyróżniamy pięć klas ścieralności przy czym klasa pierwsza to klasa najniższa, a klasa piąta – najwyższa. 

PRZYGOTOWANIE PODŁOŻA 

Z OGRZEWANIEM PODŁOGOWYM Dobór odpowiednich płytek tak na-prawdę to dopiero początek sukcesu. Bardzo ważne jest również wykonanie poszczególnych warstw posadzki zgodnie ze sztuką budowlaną oraz zaleceniami producentów za-stosowanej chemii budowlanej.

W  pierwszej fazie należy odpowiednio zaprojektować oraz wykonać wylewkę na ogrzewaniu podłogowym. To tylko na pozór łatwy proces, jednak na tym etapie trzeba prze-widzieć w  których miejscach będą znajdowały się dylatacje. Decyzję o przebiegu  dylatacji w  podłodze z  ogrzewaniem podłogowym  powinien podjąć instalator lub projektant instalacji w porozumieniu z inwestorem po ustaleniu rodzaju oraz wielkości posadzki. Jeśli ma być wykończona płytkami ceramicznymi ich wzór i  rozmiar powinien być tak dobrany, aby dylatacja nie rzucała się w  oczy i  jeśli to możliwe wypadała w  miejscu fugi. Lepiej unikać wtedy układania terakoty w  karo. Należy bez-względnie pamiętać, że dylatacji nie wolno „mostkować” płytkami. Pra-widłowe wykonanie dylatacji jest to o tyle ważne gdyż beton na skutek zmian termicznych zmienia swoją objętość. W  przypadku ogrzewania podłogowego ma to miejsce w  czasie rozgrzewania lub ochładzania się wylewki (jastrychu). Zmiany objętości płyt grzewczych spotykanych w  budownictwie powodują kilkumilimetrowe zmiany długości lub szerokości płyty grzewczej. W  tym przypadku zmiana może sięgać aż kilka milimetrów. Płyta grzewcza, zgodnie z  pra-wami fizyki, rozszerza się na skutek ogrzewania. Ściany ograniczające pomieszczenie najczęściej stanowią na tyle solidną przeszkodę, że naprężenia powstające w płycie powodują jej wypiętrzenie (przeważnie w środkowej części). Wypiętrzenie objawia się pękaniem jastrychu, a także przy-klejonych płytek ceramicznych (rys. 1). 

Zatem, aby uniknąć sytuacji opisanych należy uwzględnić (w  prze-myślany sposób) dylatacje, które po wykonaniu wylewek stworzą niezbędną dla ruchu płyt grzewczych przestrzeń.

Zasady rozmieszczenia dylatacji: 

• dylatacje brzegowe (przyścienne), wykonywane na obrzeżu pola grzewczego – dylatacje można wykonać np. z  taśmy polietylenowej (grubość 8 mm, wysokość 150  mm),
• dylatacje wykonywane w  miejscach łączenia się płyt grzewczych (w  progach sąsiadujących pomieszczeń) – wykonane z listwy dylatacyjnej,
  
• dylatacje dzielące duże pola grzewcze – wykonane z  listwy dylatacyjnej, w  przypadku gdy: pole powierzchni płyty grzewczej >40  m²; dłuższy bok płyty grzewczej >8 m; stosunek boków pola płyty grzewczej >1 : 2,
  
• dylatacje dzielące pola grzewcze o  skomplikowanym, nieregularnym kształcie np. w postaci litery L, U itp. – wykonane z listwy dylatacyjnej (grubość 10 mm, wysokość 100 mm).
  

WYBÓR KLEJU

Wybierając zaprawę klejową należy pamiętać, że musi być odporna na ciągłe zmiany temperatur, dlatego należy zastosować zaprawę klejącą o  odpowiednio zwiększonej elastyczności. Do wykonywania okładzin  na podłogach ogrzewanych   warto też rozważyć zastosowanie zapraw rozpływnych (płynnowarstwowych), które umożliwią pełne wypełnienie wyklejanych okładzin ceramicznych. Sprawdzają się one zwłaszcza wtedy, gdy przyklejane są płytki dużego for-matu o boku długości powyżej 60  cm. W  tym przypadku do nakładania kleju na podkład podłogowy należy użyć pacy z  zębami półokrągłymi, które ułatwią rozpływ kleju pod płytką. Wykładając płytki na tradycyjne zaprawy klejowe należy zastosować podczas przyklejania płytek metodę kombinowaną polegającą na na-noszeniu kleju zarówno na podłoże jak i na płytkę. Taki sposób zapewnia niemalże w  100% pokrycie klejem przestrzeni między płytką a  podłożem. 

W  przeciwnym wypadku w  miejscach, w  których zabraknie zaprawy, zgromadzi się powietrze, które może negatywnie wpłynąć na funkcjonowanie instalacji grzewczej. Nie można również zaniedbać uzupełnienia spoin między płytkami. Według ogólnie przyjętych zasad montażu płytek nie powinno się stosować wykładania płytek „na styk”. Według ogólnych zasad montażu płytek zaleca się następujące szerokości spoin przy płytkach o długości boku: 

• do 100 mm – około 2 mm,
  
• od 100 do 200 mm – około 3 mm,
  
• od 200 do 600 mm – około 4 mm,
  
• powyżej 600 mm – około 5–20 mm.
  

FUGOWANIE PŁYTEK

Jeśli przed położeniem okładziny podłoże nie było wygrzane, nie na-leży wykonywać fugi. Stopniowe uruchomienie ogrzewania spowoduje, że nadmiar wilgoci będzie mógł swobodnie odparować z  posadzki poprzez szczeliny przygotowane do fugowania. Odpowiednio długa przerwa technologiczna po ułożeniu płytek, jak również sukcesywne ogrzewanie nowo wykonanej posadzki pozwoli na wyschnięcie wszystkich warstw podłogi i  uchroni przed ewentualnym kruszeniem się spoiny. Płytki na podłodze i  cokoły na  ścianach układa się najczęściej, gdy  ogrzewanie jest wyłączone. W  tym przypadku, gdy dom zaczyna być ogrzewany, krawędzie podłogi unoszą się przy ścianach i  jeśli spoina pomiędzy cokołem a  podłogą ma zbyt małą przestrzeń lub zo-stała wypełniona zaprawą klejową, może dojść do skruszenia spoiny lub do  ścięcia kleju, mocującego płytki cokołowe do  ściany. W  celu unik-nięcia powyższych sytuacji należy przestrzegać poniższych zasad: 

• gdy  w  pomieszczeniu jest ogrzewanie podłogowe, cokoły podłogi z  gresu lub terakoty, trzeba układać w  taki sposób, by  spoina oddzielająca je od  płytek podłogowych miała nie mniej niż 3–4 mm grubości,
• do jej wypełnienia nie powinno się używać zwykłej zaprawy do  spoinowania. W  tym przypadku tylko  wypełnienie jej silikonem zagwarantuje, że po włączeniu ogrzewania nie  dojdzie do  żadnych uszkodzeń na styku cokołu i  podłogi z  płytek. Silikon można w  łatwy sposób dobrać kolory-stycznie do zaprawy spoinowej, którą będą wypełniane spoiny po-między płytkami podłogowymi. 
  

PODSUMOWANIE

Należy zdawać sobie sprawę, że wadliwie dobrane i  wyłożone płytki mogą spowodować konieczność ich demontażu, co oczywiście wiąże się z  wielokrotnie wyższymi kosztami naprawy niż koszt samych płytek. Dlatego fachowo wykonana usługa powinna być poparta znajomością materiału oraz wykonaniu usługi zgodnej z  obowiązującymi prze- pisami oraz zalecaniami producentów.