Jak wykonać hydroizolację fundamentów z papy?

Zabezpieczenia hydroizolacyjne budynków przed skutkami negatywnych oddziaływań wody należy do priorytetowych działań właścicieli i zarządców budynków. Świadomość konieczności takich działań zmieniła się na przestrzeni ostatnich lat, a wraz z nią pojawienie się i dostępność na rynku najnowocześniejszych materiałów hydroizolacyjnych.

DOBÓR HYDROIZOLACJI

Szybkość degradacji budynku jest uzależniona od zastosowanych w trakcie budowy materiałów, jak i kultury wykonanych prac zabezpieczających. Trzeba pamiętać, że zabezpieczenie budynku przed szkodliwymi skutkami oddziaływania wody na pierwszym etapie budowy, to przede wszystkim właściwy dobór zastosowanych materiałów hydroizolacyjnych skutecznie zabezpieczających fundamenty. Dobór materiałów uzależniony jest od rodzaju podłoża i warunków wodno- -gruntowych, na których posadowiony ma zostać budynek. W zależności od wyników badań geologicznych, które otrzymujemy dokonujemy doboru izolacji:
– lekka – jeżeli grunt jest dobrze przepuszczalny np. piaski lub żwiry, a poziom wód gruntowych i jego wahania są poniżej konstrukcji budynku,
– średnia – w których grunty są słabo przepuszczalne i istnieje ryzyko cyklicznego spiętrzania wody,
– ciężka – jeżeli grunt jest słabo przepuszczalny (gliny, iły), a źródło wód gruntowych znajduje się powyżej konstrukcji budynku.
W przypadku izolacji lekkich lub inaczej przeciwwilgociowych, powszechnie stosuje się masy asfaltowo-kauczukowe do zabezpieczenia ścian fundamentów, nakładane warstwowo (zazwyczaj 2-3 warstwy) lub papy w układzie (zazwyczaj) jednowarstwowym (odporność stosowanych pap na ciśnienie słupa wody wynosi 10 kPa).
Coraz częściej warstwy te są zabezpieczane foliami kubełkowymi, które stanowią jednocześnie warstwę separacyjną i chronią przed uszkodzeniami mechanicznymi nałożonej wcześniej powłoki/ warstwy. Dodatkowo, jeżeli chcemy obniżyć poziom wód gruntowych, w przypadku gruntów słabo przepuszczalnych, w których cyklicznie może utrzymywać się woda zawieszona, wówczas mówimy o izolacjach pośrednich, czyli izolacjach typu średniego. Wówczas często stosowane są opaski drenażowe zasypywane żwirem o zróżnicowanej frakcji, które umożliwiają szybsze i kontrolowane odprowadzenie wód opadowych.

W przypadku izolacji ciężkich, kiedy grunty są słabo przepuszczalne, a zwierciadło wód gruntowych wysokie, najpowszechniejszymi separatorami uniemożliwiającymi przedostawanie się wód gruntowych i opadowych do elementów konstrukcyjnych budynku są bitumiczne materiały hydroizolacyjne rolowane, czyli papy termozgrzewalne w połączeniu z foliami kubełkowymi i opaską drenażową. Skład chemiczny pap termozgrzewalnych zapewnia dużą odporność na substancje humusowe znajdujące się w gruncie, a dodatkowe wzmocnienie w postaci wkładki, dużą odporność na uszkodzenia mechaniczne przy jednoczesnym wysokim parametrze sprężystości oraz odporności na ciśnienie wody – do 200 kPa.

W przypadku izolacji ciężkich, warstwy hydroizolacji ułożone na powierzchniach poziomych, chronią budynek przed skutkami kapilarnego podciągania wód, natomiast izolacje pionowe zabezpieczają budynek przed działaniem ciśnienia hydrostatycznego wód, których zwierciadło znajduje się powyżej konstrukcji budynku. Wykonane w ten sposób prace hydroizolacyjne tworzą tzw. wannę zewnętrzną, a jej wykonanie jest możliwe wyłącznie na etapie budowy.
Dobór pap jest niebywale istotny podczas wykonywania prac hydroizolacyjnych. Należy uwzględnić parametry mechaniczne i odporność na substancje humusowe znajdujące się w gruncie. Skutki błędów w zakresie zabezpieczenia fundamentów budynków odczuwalne są przez kolejne lata jego użytkowania.