Dobrej jakości okna i drzwi nie zapewnią komfortowego użytkowania domu, jeżeli nie zadbamy o ich prawidłowy montaż. Najlepszym rozwiązaniem jest montaż warstwowy, który diametralnie poprawi parametry izolacyjne połączenia stolarki okiennej i drzwiowej ze ścianą zewnętrzną, dzięki dodatkowemu zabezpieczeniu warstwy izolacji.
Montaż warstwowy okien i drzwi,
czyli tzw. ciepły montaż, został
opracowany w odpowiedzi na potrzeby
energooszczędnego budownictwa. Gwarantuje
on trwałe i skuteczne uszczelnienie
styku okna/drzwi z murem,
a w konsekwencji niweluje powstawanie
mostków termicznych, które mogą stać
się drogą niekontrolowanej ucieczki ciepła
z naszego domu. System montażu
warstwowego stolarki obejmuje: pianę
poliuretanową, taśmy paroprzepuszczalne
oraz taśmy paroszczelne. Opiera się
na zasadzie „szczelniej wewnątrz niż na
zewnątrz”, a jego komponenty tworzą
trzy współpracujące ze sobą strefy: warstwę
izolacji termicznej i akustycznej,
uszczelnienie wewnętrze oraz uszczelnienie
zewnętrzne.
Podstawowym warunkiem prawidłowego
montażu warstwowego stolarki okiennej
jest zachowanie odstępu 2–3 cm pomiędzy
ościeżem a ościeżnicą. Szczelinę
tę wypełnia się następnie pianką poliuretanową,
która pełni funkcję izolatora. Co
istotne, pianka musi wypełnić całą szczelinę
– jakiekolwiek przerwy w ciągłości
warstwy izolacji są niedopuszczalne.
Obecnie na rynku dostępne są pianki poliuretanowe,
które charakteryzują się doskonałą
przyczepnością do praktycznie
wszystkich podłoży budowlanych i zachowują
pełną elastyczność w przypadku
zmian linowych profili ościeżnicowych.
Niektóre z nich umożliwiają ponadto pracę w szerokim zakresie temperatur,
dzięki czemu prace montażowe możemy
wykonać nawet zimą. Po utwardzeniu
pianki naddatki należy obciąć ostrym
narzędziem.
Pianka poliuretanowa perfekcyjnie przylega do krawędzi okna i muru, skutecznie przeciwdziałając ucieczce ciepła z budynku oraz przenikaniu hałasu do jego wnętrza. Pamiętajmy jednak, że jedynie sucha warstwa pianki poliuretanowej wykazuje bardzo dobre parametry izolacyjne. Jeżeli pianka nie zostanie odpowiednio zabezpieczona – szybko ulegnie degradacji pod wpływem działania czynników atmosferycznych. W związku z tym ogromnego znaczenia nabierają uszczelnienia zewnętrzne i wewnętrzne, które przez długi czas były lekceważone podczas montażu stolarki okiennej. Wykonuje się je przy pomocy specjalnych taśm okiennych. Do uszczelnienia złącza od zewnątrz stosowana jest taśma paroprzepuszczalna. Chroni ona warstwę izolacji przed przenikaniem wody opadowej, umożliwiając jednocześnie migrację pary wodnej w odwrotnym kierunku. Z kolei przenikaniu pary wodnej i wilgoci z wnętrza budynku do warstwy pianki przeciwdziała taśma paroszczelna.
W podobny sposób należy zabezpieczyć
piankę poliuretanową, którą wykorzystuje
się do uszczelnienia przestrzeni wokół
ościeżnicy do drzwi zewnętrznych, po
jej umocowaniu w otworze. Dzięki temu
drzwi osiągną swoje parametry użytkowe
i unikniemy strat w komforcie akustycznym
i termicznym domu.
Użycie taśm paroprzepuszczalnych i paroszczelnych
podczas montażu okien
i drzwi zewnętrznych to jedyna skuteczna
metoda ochrony warstwy piany
poliuretanowej przed zawilgoceniem.
Taśmy powinny być wytrzymałe mechanicznie
i bardzo dobrze przyczepne
do typowych materiałów budowlanych.
Aby uniknąć błędów wykonawczych,
w pierwszym etapie istotne jest odpowiednie
przygotowanie podłoża przed
zamocowaniem taśmy. Musi być ono stabilne,
oczyszczone i gładkie, dodatkowo
można je zagruntować dedykowanym
preparatem. Po drugie, należy zwrócić
uwagę na to, aby pianka poliuretanowa
była szczelnie osłonięta na całym obwodzie
okna. Ryzyko powstania pustych
przestrzeni pomiędzy taśmą a podłożem
zredukujemy do minimum dzięki zastosowaniu
taśmy pokrytej klejem na całej
szerokości. Taśmę mocuje się w taki sposób,
aby jej oś podłużna znajdowała się
w miarę możliwości na linii styku ościeżnicy
okiennej lub drzwiowej ze ścianą
zewnętrzną. W narożnikach należy pozostawić
zakład około 4 cm. Taśmą należy
okleić również kotwy, za pomocą których
okno przytwierdzone jest do muru.
Najczęściej popełniane błędy
+ Brak odstępu 2–3 cm pomiędzy ościeżem
a ościeżnicą (dokładny wymiar
szczeliny powinien być zgodny z zaleceniami
producenta stolarki).
+ Nieodpowiednie przygotowanie podłoża
przed zamocowaniem taśmy.
+ Przerwy w ciągłości piany poliuretanowej
lub wypełnienie szczeliny np. tylko
na 50% jej szerokości.
+ Nieszczelne osłonięcie piany poliuretanowej
taśmą.
+ Niepozostawienie zakładu ok. 4 cm
w narożnikach.
+ Niezabezpieczenie taśmą kotew, za
pomocą których okno przytwierdzone
jest do muru.