Jak prawidłowo zamontować kanalizację wewnętrzną na wcisk?

Łączenie kielichowych systemów kanalizacyjnych wykonanych z PVC lub PP metodą na wcisk należy do najłatwiejszych sposobów wykonania instalacji kanalizacyjnej.
Bezawaryjność systemu zapewnia fachowy montaż rur i ich mocowanie.

Przed przystąpieniem do montażu, w pierwszej kolejności sprawdzamy czy koniec rury lub kształtki jest sfazowany. W zdecydowanej większości przypadków faza wykonywana jest fabrycznie. Zdarza się jednak, że rura nie jest sfazowana. Tak się też dzieje w przypadku docinania rur. Wówczas fazujemy końcówkę rury na odcinku 5 mm pod kątem 15°. Sprawdzamy, czy uszczelka została prawidłowo osadzona w rowku, w kształtce lub rurze. Upewniamy się, że wszystkie łączone elementy są suche, czyste oraz wolne od brudu i pyłu, a na bosym końcu rury lub złączki nie ma głębokich zadrapań, które mogłyby uniemożliwić utworzenie wodoszczelnego połączenia wykorzystującego uszczelkę.

SMARUJ Z UMIAREM

Środek poślizgowy rozsmarowujemy równomiernie wokół bosego końca rury lub złączki. Nie używamy olejów ani smarów. Standardowe uszczelki stosowane w systemach kanalizacyjnych wykonane są z SBR (kauczuk butadienowo- styrenowy), który ulega degradacji pod wpływem kontaktu ze smarami i olejami mineralnymi. Czasami warto posmarować samą uszczelkę dedykowanym środkiem poślizgowym, jeśli ilość fabrycznego smaru jest niewystarczająca do pokonania pierwszego oporu podczas wcisku. Z drugiej strony, z ilością środka poślizgowego na uszczelce nie należy przesadzać. Szczególnie mowa tu o przedostawaniu się smaru między uszczelkę, a rowek kielicha. Napotkawszy pierwszy opór, uszczelka może się w takim przypadku wyślizgnąć z rowka i podwinąć. Dlatego, jeśli to możliwe, po wykonaniu połączenia warto zajrzeć do środka.
Łączone elementy ustawiamy prosto względem siebie w jednej linii. Wciskamy bosy koniec rury lub złączki całkowicie do kielicha. W przypadku wkładania rury tworzywowej o długości 2 m lub dłuższej, oznaczamy bosy koniec rury przy czole kielicha, a następnie cofamy ją o 10 mm, aby pozostawić miejsce na jej wydłużenie wskutek rozszerzalności cieplnej. Brak szczeliny może skutkować naporem bosego końca rury na karb kielicha pod wpływem przepływu gorących ścieków i w konsekwencji awarię – pęknięcie kielicha i wyciek. Po wykonaniu dalszych prac montażowych przeprowadzamy ponowną kontrolę, aby upewnić się, czy wyznaczona szczelina dylatacyjna została zachowana. W niektórych systemach niskoszumowych, oprócz rur kielichowych, występują również rury bezkielichowe. Połączenie tych rur odbywa się przy użyciu mufy nasadowej z systemową kompensacją wywydłużeń. W tym przypadku, rury w mufie nie trzeba cofać o wspomniane 10 mm, chyba że nadmierne użycie środka poślizgowego umożliwiło dopchnięcie bosego końca rury do tworzywowego ogranicznika pierścieniowego, znajdującego się w połowie mufy. Prawidłowo wykonane połączenie kielichowe wykazuje szczelność powyżej 5 metrów słupa wody (0,5 bar).

MOCOWANIE KANALIZACJI WEWNĘTRZNEJ 

Prawidłowe mocowanie instalacji kanalizacyjnej niweluje naprężenia wywołane zmianą długości rurociągów i przyczynia się do jej bezawaryjnej pracy. Ma także wpływ na akustykę systemu. Mocowanie instalacji kanalizacyjnej różni się w zależności od materiału z jakiego została wykonana. Choć ogólne zalecenia montażowe dla wszystkich kanalizacyjnych systemów tworzywowych są niemal jednakowe, to jednak istnieją znaczące różnice, jeśli chodzi o przeznaczenie i właściwości tworzywa. Szczegółowe wytyczne montażu systemów kanalizacyjnych znajdują się w instrukcjach producentów oraz normie PN-ENV 13801 „Systemy przewodów rurowych z tworzyw sztucznych do odprowadzania nieczystości i ścieków (o niskiej i wysokiej temperaturze) wewnątrz konstrukcji budynku. Tworzywa termoplastyczne. Zalecana praktyka instalowania”. Mocowanie standardowych systemów kanalizacyjnych wykonanych z PVC lub PP i łączonych na wcisk (kielich) należy do najprostszych. Ze względu na stosunkowo niewielką rozszerzalność cieplną PVC (w obrębie tworzyw) oraz niewielki ciężar elementów systemu – mocowanie odbywa się przy użyciu obejm tworzywowych. Dla zapewnienia właściwego przytwierdzenia przewodów do przegrody stosuje się zróżnicowany rozstaw obejm, w pionie i w poziomie, w zależności od zewnętrznej średnicy przewodów kanalizacyjnych.

MOCOWANIE OBEJM

Na pionach, na każdej kondygnacji, należy zapewnić jedną obejmę stałą, montowaną pod kielichem rury przy podłodze (lub przy/na trójniku) i jedną obejmę przesuwną na rurze, 1–2 m powyżej obejmy stałej. Stały uchwyt stanowi nieruchomy punkt zamocowania instalacji. Uchwyt przesuwny umożliwia z kolei swobodne wydłużanie się instalacji.
Mocowanie niskoszumowych systemów kanalizacyjnych wymaga dodatkowo stosowania stalowych obejm z wkładką gumową – aby zminimalizować rozchodzenie się dźwięków materiałowych. Ze względów akustycznych obejmy powinny być mocowane do ściany za pomocą tworzywowych kołków rozporowych oraz wkrętów. Podobnie, jak w przypadku tradycyjnych systemów wykonanych z PVC czy PP, stosuje się punkty stałe i przesuwne z maksymalnym rozstawem podpór (podanym w tabeli). W przypadku obejm z wkładką gumową punkt stały uzyskuje się poprzez mocniejsze skręcenie obejmy. W punkcie przesuwnym skręcenie obejmy powinno pozwalać na swobodne wydłużanie się rurociągów. Umożliwia to dodatkowo stworzona 10 milimetrowa szczelina dylatacyjna lub wykorzystana mufa nasadowa w przypadku rur bezkielichowych. Mufa nasadowa stanowi systemowe rozwiązanie kompensacji wydłużeń, niewymagające stosowania dodatkowej szczeliny dylatacyjnej. W przypadku kanalizacji niskoszumowej w miejscach, w których ścieki uderzają ze zwiększoną siłą w ścianki rury, np. przy zmianie kierunków, zaleca się niewielkie przesunięcie punktu mocowania obejmy, aby w punkcie uderzenia ścieków nie przenosiła ona drgań na konstrukcję budynku. Nie zaleca się stosowania innych, dodatkowych obejm niż tych wskazanych w instrukcji oraz tego, co wynika z układu instalacji i warunków eksploatacji systemu. Dodatkowe obejmy, oprócz aspektu ekonomicznego, generują dodatkowy hałas materiałowy, ponieważ przenoszą drgania instalacji na konstrukcję budynku.