Łazienka to wyjątkowe pomieszczenie w domu jednorodzinnym lub mieszkaniu, które poza rolą użytkową często stanowi o ogólnym estetycznym odbiorze mieszkania lub domu. Aby długo cieszyć się jej pięknem, przy wykończeniu niezbędne są dobre materiały i właściwie wykonane prace budowlane, takie jak klejenie płytek.
Prace glazurnicze są ważnym etapem wykonania łazienki, a możliwość korekty ewentualnych błędów w zasadzie jest niemożliwa. Kluczowym jest wybór odpowiednich materiałów i przestrzeganie technologii wykonania. Ważnymi elementami determinującymi trwałe i bezawaryjne użytkowanie płytek jest wykonanie hydroizolacji oraz klejenie i spoinowanie płytek ceramicznych.
CZYM I JAK WYKONAĆ PRAWIDŁOWĄ HYDROIZOLACJĘ ŁAZIENKI?
Skutecznie i łatwo wykonamy hydroizolację stosując tzw. „folię w płynie”. Jest to gotowa do użycia masa na bazie żywic polimerowych z dodatkiem mineralnych wypełniaczy. Hydroizolację z gotowych mas izolacyjnych, jak i z każdych innych, układamy w dwóch warstwach. Pierwszą wcieramy pędzlem, drugą możemy nanosić zarówno pędzlem, jak i wałkiem. Druga warstwa izolacyjna może być wykonana po wyschnięciu pierwszej.
W praktyce przy stosowaniu „szybkoschnących
foli w płynie” możemy to
zrobić już po 1 godzinie. Prawidłowa
powłoka hydroizolacyjna wykonana na
ścianach łazienki ma grubość ok. 1 mm
i jest to tzw. izolacja typu lekkiego – wystarczająca
do zabezpieczenia ścian po
których woda tylko spływa, nie pozostawiając
zastoin.
Izolację podłogi wykonujemy jako izolację
typu średniego. Woda na podłodze
w łazience może zalegać stosunkowo
długo, tworząc przy tym kałuże, zastoiny
wodne, zatem powinna mieć grubość
ok. 2 mm. Aby zapewnić taką właśnie
grubość powłoki, to drugą warstwę
„szybkoschnącej foli w płynie” nanosimy
pacą zębatą o wysokości zębów 4 mm,
a następnie zagładzamy do uzyskania
gładkiej powierzchni.
Do klejenia płytek ceramicznych możemy
przystąpić po całkowitym wyschnięciu
powłoki izolacyjnej. Przy grubości
powłoki 1 mm (izolacja ścian) czas
schnięcia to 2 godziny, przy grubości
2 mm (izolacja podłogi) to ok. 4 godzin.
W sposób szczególny należy podejść do
izolacji krawędzi łączenia ściany i podłogi.
W tych miejscach za pomocą „foli
w płynie” wklejamy specjalne taśmy
uszczelniające wykonane z dzianiny
poliestrowej powleczonej tworzywem
elastycznym. Charakterystycznym elementem
taśmy są ażurowe krawędzie zewnętrzne. Izolację wykonujemy na całości
podłogi (pamiętając o grubości powłoki
min. 2 mm), natomiast na ścianach
możemy ograniczyć się do miejsc, gdzie
montowane są wanny, kabiny prysznicowe,
umywalki. Zasady wyznaczania stref,
w których należy bezwzględnie wykonać
izolacje pokazano na rysunku.
JAKĄ ZAPRAWĄ KLEJOWĄ NALEŻY KLEIĆ PŁYTKI CERAMICZNE?
Na rynku dostępne są tradycyjne kleje
cementowe oraz najnowocześniejsze
rozwiązania – wysokoelastyczne kleje
żelowe do mocowania płytek ceramicznych
lub kamiennych.
W klejach żelowych głównym składnikiem
poza cementem jest żel krzemianowy,
który posiada wyjątkową zdolność do
wiązania wody. Akumulacja części wody
zarobowej zapewnia pełną hydratację
cementu niezależnie od rodzaju przyklejanej
okładziny. Dzięki odpowiedniej gospodarce
wodą, która jest konieczna do
zakończenia procesu wiązania, klej żelowy
gwarantuje pełną przyczepność do
podłoży o różnym stopniu chłonności.
Zalety kleju żelowego:
– możliwe jest klejenie okładzin każdego
rodzaju nasiąkliwych i nienasiąkliwych,
– charakteryzuje się zerowym spływem
ze ściany i zapewnia pełny rozpływ
pod płytką, co daje możliwość układania
płytek od góry, układania dużych
formatów płytek na podłodze, tam
gdzie wymagane jest 100% wypełnienie przestrzeni pod płytką. Zmieniając
konsystencję kleju poprzez różny
dodatek wody (co nie jest możliwe
w przypadku tradycyjnych klejów cementowych),
możemy ten sam klej
stosować do mocowania małych płytek
na ścianach i płytek o dużym formacie
na podłodze,
– możemy go stosować na podłożach takich
jak: beton, tynki cementowe, płyty
g-k, a także, co jest bardzo przydatne
w przypadku remontu istniejących
łazienek, na istniejących płytkach ceramicznych
i na lastriko,
– daje możliwość szybkiego prowadzenia
prac – wejście na okładzinę i spoinowanie
już po 12 godzinach.
Wyjątkowy zakres grubości warstwy kleju (2–15 mm) daje możliwość klejenia na bardzo równych podłożach na cienką spoinę np. na płytach g-k oraz pozwala na grubowarstwowe klejenie okładzin na nierównych podłożach. Sama technologia klejenia płytek jest taka sama jak w przypadku klejów cementowych. Stosuje się te same narzędzia i zasady wykonania okładzin. Kleje żelowe produkowane są też na bazie białego cementu, co daje możliwość układania mozaiki szklanej, ceramicznej, a także płytek marmurowych i kamiennych nasiąkliwych narażonych na przebarwienia.
JAK PRAWIDŁOWO SPOINOWAĆ?
Do montażu fug najlepiej stosować zaprawy „drobnokruszywowe”, które występują też w wersji szybkowiążącej. Nie można przystępować do spoinowania przed całkowitym związaniem zaprawy klejowej. Przy tradycyjnych klejach cementowych jest to czas ok. 24 godzin, a jedynie kleje żelowe umożliwiają spoinowanie po 12 godzinach. Należy oczyścić spoinę między płytkami z resztek zapraw klejowych, zaleca się też zwilżenie wodą bezpośrednio przed spoinowaniem w celu wyrównania chłonności. Obecnie dominuje trend na stosowanie jak najwęższych spoin, ale w przypadku spoin na płytkach podłogowych zaleca się, aby spoina miała szerokość o ¾ grubości płytki. Zapewni to odpowiednią odporność fugi na wykruszanie, co jest istotne przy intensywnym użytkowaniu. W takich miejscach jak: styk wanny, umywalki i brodzika ze ścianą łazienki, a także w narożnikach ścian i na styku posadzki i ściany należy wykonać spoinę „trwale elastyczną” z silikonu sanitarnego, w kolorze tych samym co kolor spoiny.
NAJCZĘŚCIEJ POPEŁNIANE BŁĘDY
+ wykonanie hydroizolacji wyłącznie
w jednej warstwie,
+ stosowanie klejów klasy C1 do mocowania
płytek ceramicznych na płytach
g-k. Do mocowania płytek na płytach
g-k – należy stosować kleje przynajmniej
klasy C2. Kleje żelowe to kleje C2
i C2 S1,
+ fugowanie bezpośrednio po ułożeniu
płytek (należy przestrzegać czasu podanego
na opakowaniu kleju po jakim
można fugować płytki),
+ fugowanie nieoczyszczonych spoin
z resztek klejów cementowych. Pozostałości
klejów cementowych mogą
prowadzić do przebarwienia fug.