Jak prawidłowo wykonać klejenie płytek w łazience?

Łazienka to wyjątkowe pomieszczenie w domu jednorodzinnym lub mieszkaniu, które poza rolą użytkową często stanowi o ogólnym estetycznym odbiorze mieszkania lub domu. Aby długo cieszyć się jej pięknem, przy wykończeniu niezbędne są dobre materiały i właściwie wykonane prace budowlane, takie jak klejenie płytek.

Prace glazurnicze są ważnym etapem wykonania łazienki, a możliwość korekty ewentualnych błędów w zasadzie jest niemożliwa. Kluczowym jest wybór odpowiednich materiałów i przestrzeganie technologii wykonania. Ważnymi elementami determinującymi trwałe i bezawaryjne użytkowanie płytek jest wykonanie hydroizolacji oraz klejenie i spoinowanie płytek ceramicznych.

CZYM I JAK WYKONAĆ PRAWIDŁOWĄ HYDROIZOLACJĘ ŁAZIENKI?

Skutecznie i łatwo wykonamy hydroizolację stosując tzw. „folię w płynie”. Jest to gotowa do użycia masa na bazie żywic polimerowych z dodatkiem mineralnych wypełniaczy. Hydroizolację z gotowych mas izolacyjnych, jak i z każdych innych, układamy w dwóch warstwach. Pierwszą wcieramy pędzlem, drugą możemy nanosić zarówno pędzlem, jak i wałkiem. Druga warstwa izolacyjna może być wykonana po wyschnięciu pierwszej.

Strefy wilgotne (zaznaczone są na szaro) – to miejsca narażone na działanie wilgoci (np. ze względu na kondensację pary wodnej). Strefy mokre (zaznaczone są na niebiesko) – to miejsca, które narażone są na bezpośredni kontakt z wodą. W łazienkach strefą mokrą jest cała podłoga oraz 10 cm cokołu na ścianach. Zaliczamy do niej także miejsca, gdzie usytuowane są wanna, prysznic lub umywalka oraz minimum 50 cm za obrys tych elementów. W małych łazienkach zaleca się traktować całe pomieszczenie jako strefę mokrą.
Strefy wilgotne (zaznaczone są na szaro) – to miejsca narażone na działanie wilgoci (np. ze względu na kondensację pary wodnej). Strefy mokre (zaznaczone są na niebiesko) – to miejsca, które narażone są na bezpośredni kontakt z wodą. W łazienkach strefą mokrą jest cała podłoga oraz 10 cm cokołu na ścianach. Zaliczamy do niej także miejsca, gdzie usytuowane są wanna, prysznic lub umywalka oraz minimum 50 cm za obrys tych elementów. W małych łazienkach zaleca się traktować całe pomieszczenie jako strefę mokrą.

W praktyce przy stosowaniu „szybkoschnących foli w płynie” możemy to zrobić już po 1 godzinie. Prawidłowa powłoka hydroizolacyjna wykonana na ścianach łazienki ma grubość ok. 1 mm i jest to tzw. izolacja typu lekkiego – wystarczająca do zabezpieczenia ścian po których woda tylko spływa, nie pozostawiając zastoin.
Izolację podłogi wykonujemy jako izolację typu średniego. Woda na podłodze w łazience może zalegać stosunkowo długo, tworząc przy tym kałuże, zastoiny wodne, zatem powinna mieć grubość ok. 2 mm. Aby zapewnić taką właśnie grubość powłoki, to drugą warstwę „szybkoschnącej foli w płynie” nanosimy pacą zębatą o wysokości zębów 4 mm, a następnie zagładzamy do uzyskania gładkiej powierzchni.
Do klejenia płytek ceramicznych możemy przystąpić po całkowitym wyschnięciu powłoki izolacyjnej. Przy grubości powłoki 1 mm (izolacja ścian) czas schnięcia to 2 godziny, przy grubości 2 mm (izolacja podłogi) to ok. 4 godzin. W sposób szczególny należy podejść do izolacji krawędzi łączenia ściany i podłogi. W tych miejscach za pomocą „foli w płynie” wklejamy specjalne taśmy uszczelniające wykonane z dzianiny poliestrowej powleczonej tworzywem elastycznym. Charakterystycznym elementem taśmy są ażurowe krawędzie zewnętrzne. Izolację wykonujemy na całości podłogi (pamiętając o grubości powłoki min. 2 mm), natomiast na ścianach możemy ograniczyć się do miejsc, gdzie montowane są wanny, kabiny prysznicowe, umywalki. Zasady wyznaczania stref, w których należy bezwzględnie wykonać izolacje pokazano na rysunku.

KNAUF

JAKĄ ZAPRAWĄ KLEJOWĄ NALEŻY KLEIĆ PŁYTKI CERAMICZNE? 

Na rynku dostępne są tradycyjne kleje cementowe oraz najnowocześniejsze rozwiązania – wysokoelastyczne kleje żelowe do mocowania płytek ceramicznych lub kamiennych. 
W klejach żelowych głównym składnikiem poza cementem jest żel krzemianowy, który posiada wyjątkową zdolność do wiązania wody. Akumulacja części wody zarobowej zapewnia pełną hydratację cementu niezależnie od rodzaju przyklejanej okładziny. Dzięki odpowiedniej gospodarce wodą, która jest konieczna do zakończenia procesu wiązania, klej żelowy gwarantuje pełną przyczepność do podłoży o różnym stopniu chłonności.

KANUF

Zalety kleju żelowego:
– możliwe jest klejenie okładzin każdego rodzaju nasiąkliwych i nienasiąkliwych,
– charakteryzuje się zerowym spływem ze ściany i zapewnia pełny rozpływ  pod płytką, co daje możliwość układania płytek od góry, układania dużych formatów płytek na podłodze, tam gdzie wymagane jest 100% wypełnienie przestrzeni pod płytką. Zmieniając konsystencję kleju poprzez różny dodatek wody (co nie jest możliwe w przypadku tradycyjnych klejów cementowych), możemy ten sam klej stosować do mocowania małych płytek na ścianach i płytek o dużym formacie na podłodze,
– możemy go stosować na podłożach takich jak: beton, tynki cementowe, płyty g-k, a także, co jest bardzo przydatne w przypadku remontu istniejących łazienek, na istniejących płytkach ceramicznych i na lastriko,
– daje możliwość szybkiego prowadzenia prac – wejście na okładzinę i spoinowanie już po 12 godzinach.

ATLAS
ATLAS
KNAUF

Wyjątkowy zakres grubości warstwy kleju (2–15 mm) daje możliwość klejenia na bardzo równych podłożach na cienką spoinę np. na płytach g-k oraz pozwala na grubowarstwowe klejenie okładzin na nierównych podłożach. Sama technologia klejenia płytek jest taka sama jak w przypadku klejów cementowych. Stosuje się te same narzędzia i zasady wykonania okładzin. Kleje żelowe produkowane są też na bazie białego cementu, co daje możliwość układania mozaiki szklanej, ceramicznej, a także płytek marmurowych i kamiennych nasiąkliwych narażonych na przebarwienia. 

JAK PRAWIDŁOWO SPOINOWAĆ? 

Do montażu fug najlepiej stosować zaprawy „drobnokruszywowe”, które występują też w wersji szybkowiążącej. Nie można przystępować do spoinowania przed całkowitym związaniem zaprawy klejowej. Przy tradycyjnych klejach cementowych jest to czas ok. 24 godzin, a jedynie kleje żelowe umożliwiają spoinowanie po 12 godzinach. Należy oczyścić spoinę między płytkami z resztek zapraw klejowych, zaleca się też zwilżenie wodą bezpośrednio przed spoinowaniem w celu wyrównania chłonności. Obecnie dominuje trend na stosowanie jak najwęższych spoin, ale w przypadku spoin na płytkach podłogowych zaleca się, aby spoina miała szerokość o ¾ grubości płytki. Zapewni to odpowiednią odporność fugi na wykruszanie, co jest istotne przy intensywnym użytkowaniu. W takich miejscach jak: styk wanny, umywalki i brodzika ze ścianą łazienki, a także w narożnikach ścian i na styku posadzki i ściany należy wykonać spoinę „trwale elastyczną” z silikonu sanitarnego, w kolorze tych samym co kolor spoiny. 

NAJCZĘŚCIEJ POPEŁNIANE BŁĘDY

+ wykonanie hydroizolacji wyłącznie w jednej warstwie,
+ stosowanie klejów klasy C1 do mocowania płytek ceramicznych na płytach g-k. Do mocowania płytek na płytach g-k – należy stosować kleje przynajmniej klasy C2. Kleje żelowe to kleje C2 i C2 S1,
+ fugowanie bezpośrednio po ułożeniu płytek (należy przestrzegać czasu podanego na opakowaniu kleju po jakim można fugować płytki),
+ fugowanie nieoczyszczonych spoin z resztek klejów cementowych. Pozostałości klejów cementowych mogą prowadzić do przebarwienia fug.

Artykuł pochodzi z
Głos PSB

Czy artykuł był przydatny?

Dziękujemy. Podziel się swoją opinią.

Czy możesz zaznaczyć kim jesteś?

Dziękujemy za Twoją opinię.