Balkony i tarasy nad pomieszczeniami ogrzewanymi są jednymi z najtrudniejszych elementów budynku. Wymagają starannej hydroizolacji, termoizolacji, utrzymania i ochrony. Tylko poprawnie zaprojektowane i wykonane będą spełniały funkcje zarówno użytkowe, jak i ochronne.
Konstrukcję nośną (płytę) każdego tarasu czy balkonu nad pomieszczeniem jest znajdujący się nad nim strop. Na nim układane są warstwy izolacyjne i wykończeniowe – łączna ich grubość wynosi minimum kilkanaście centymetrów, dlatego należy je odpowiednio zaplanować. Balkon lub taras nad pomieszczeniem ogrzewanym są rodzajem dachu płaskiego i tak jak on wymagają izolacji termicznej i przeciwwilgociowej, które zmniejszają ryzyko uszkodzenia samego elementu i przyklejonych do jego zewnętrznej powierzchni płytek ceramicznych. Izolacja termiczna ma nie tylko zmniejszyć straty ciepła przenikającego przez przegrodę, ale także zabezpieczyć płytę tarasu czy balkonu oraz okładzinę przed uszkodzeniami powodowanymi rozszerzalnością cieplną.
Odpowiedni spadek tarasu nad pomieszczeniem ogrzewanym
Budowę tarasu czy balkonu nad pomieszczeniem ogrzewanym zaczynamy od wykonania na stropie płyty spadkowej. Najlepiej byłoby, gdyby 1,5-2% nachylenie zostało wykonane już podczas wylewania stropu. Spadek – w kierunku od ściany budynku – jest konieczny, aby woda opadowa nie zalegała na tarasie, lecz swobodnie spływała z jego powierzchni. Jeśli jednak nie przewidzieliśmy go wcześniej, musimy wylać płytę spadkową – minimum miesiąc przed dalszymi robotami, w tym czasie beton nabierze odpowiedniej wytrzymałości. Czas ten możemy skrócić, stosując domieszki powodujące szybszy przyrost wytrzymałości betonu. Pamiętajmy, aby do płyty spadkowej przymocować obróbkę blacharską z kapinosem – odprowadzi do rynny ewentualną wilgoć zbierającą się pod wyżej położonymi warstwami tarasu.
Warstwy tarasu na pomieszczeniem ogrzewanym
Taras i balkon nad pomieszczeniem ogrzewanym – krok po kroku
W pomieszczeniu ogrzewanym przeznaczonym do codziennego użytku powstaje para wodna. Przenikanie jej do warstw tarasu uniemożliwi paroizolacja, którą wykonujemy na płycie spadkowej. Jako izolację możemy zastosować podwójnie ułożoną folię budowlaną o gramaturze większej niże 150 g/m2, z zakładem na ściany sąsiadujące z tarasem lub wykonać grubowarstwową izolację bitumiczną, wzmocnioną włóknami rozproszonymi. Musimy pamiętać, aby wykonać na tym etapie wyoblenia, które zabezpieczą taras przed dostaniem się wilgoci. Po rozprowadzeniu warstwy bitumicznej uzyskamy elastyczną i bezszwową powłokę, na której będzie można ułożyć płyty termoizolacyjne. Warstwę termoizolacyjną zaleca się wykonać z twardego polistyrenu ekstrudowanego lub styropianu. Dostępne są także płyty z poliuretanu. Następnie wykonujemy cementowy jastrych dociskowy o grubości przynajmniej 5 cm. Chroni on izolację termiczną przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz stanowi solidną podstawę pod okładzinę posadzkową. Przy tym elemencie należy koniecznie pamiętać o dylatacjach, które projektujemy zgodnie z wytycznymi norm budowlanych. Szczelina dylatacyjna musi być odpowiednio zabezpieczona przed wnikaniem wody opadowej, najlepiej poprzez zastosowanie jednoskładnikowego kitu uszczelniającego na bazie poliuretanu o wysokiej elastyczności. W następnej kolejności wykonujemy uszczelnianie (zespolone) podpłytkowe, przy którym dopuszczalne są trzy rodzaje materiałów:
- cienkowarstwowa zaprawa uszczelniają tzw. mikorozaprawa lub szlam,
- jednoskładnikowy, poliuretanowy materiał do elastycznego klejenia płytek i wykonania warstwy uszczelniającej,
- dwuskładnikowa i żywica składająca się z komponentów żywic syntetycznych.
Przy hydroizolacji nie można zapomnieć o cokole tarasu, który również należy zabezpieczyć.
Ocieplenie należy ułożyć na całej powierzchni tarasu
Warstwa wykończeniowa tarasu nad pomieszczeniem ogrzewanym
Ostatni etap prac to ułożenie mrozoodpornych płytek ceramicznych, które mocuje się do powierzchni zaprawą klejącą lub poliuretanowym klejem elastycznym. Kupując płytki ceramiczne należy pamiętać o sprawdzeniu ich nasiąkliwości oraz wymiarów, które nie powinny przekraczać 33 x 33 cm. Po wyłożeniu okładziny należy przejść do finalnego etapu, czyli fugowania. W tym przypadku poleca się stosowanie poliuretanowych fug trwale elastycznych, gdzie szerokość spoin nie może być mniejsza niż 5 mm.
Producenci chemii budowlanej oferują produkty systemowe – od hydroizolacji, po klej i fugi, które ze są ze sobą kompatybilne. Warto z nich skorzystać, ponieważ ryzyko popełnienia błędu jest mniejsze i mamy gwarancję, że między produktami nie zajdzie jakaś niepożądana reakcja.
Żywice balkonowe
Rozwiązanie to stanowi zarówno warstwę izolacyjną i jednocześnie posadzkę, po której się chodzi. Jest to system posadzek balkonowych na bazie barwnej, elastycznej powłoki poliuretanowej o wysokiej odporności i doskonałych właściwościach uszczelniających. Jest to idealne, ekonomiczne rozwiązanie problemu przeciekającego balkonu lub tarasu przy zachowaniu wysokiej estetyki powierzchni.
Zdjęcia: materiały prasowe
