Jak wykończyć poddasze płytami gipsowo-kartonowymi?

W ostatnich latach bardzo często do wykończenia poddasza i zaadoptowania go do celów mieszkaniowych stosuje się płyty gipsowo-kartonowe. Przemawia za tym ich szybki i łatwy montaż, lekka konstrukcja, nie obciążająca stropu oraz możliwość dowolnego kształtowania powierzchni.

ZASTOSOWANIE PŁYT G-K

Płyty gipsowo-kartonowe możemy zastosować zarówno do zabudowy skosów dachu, do zabudowy ścianek kolankowych, jak również do wydzielania na poddaszu nowych pomieszczeń np. pokoju czy łazienki.

RODZAJE PŁYT G-K W ZALEŻNOŚCI OD MIEJSCA ZASTOSOWANIA

– standardowe płyty gipsowo-kartonowe typu A – stosuje się do wykańczania wnętrz w pomieszczeniach, w których względna wilgotność powietrza nie przekracza 70%. Bardzo dobrze sprawdzają się więc w pomieszczeniach suchych jako okładzina ścian, sufitów podwieszanych czy zabudowy skosów na poddaszu,
– płyty ogniochronne – przeznaczone są do wykonywania okładzin ścian i sufitów, ścian szachtowych i przedścianek oraz innych elementów budowlanych w miejscach, gdzie wymagana jest odporność ogniowa. W przypadku poddaszy, stosując płyty ogniochronne możemy uzyskać odporność ogniową zabudowy do EI60. Są to płyty, zawierające w rdzeniu włókno szklane, które zwiększa odporność ogniową płyt oraz jej odporność na pęknięcia. Jest to szczególnie ważne w przypadku zabudowy poddasza, ponieważ drewniana konstrukcja dachu może „pracować” przez długi okres po wybudowaniu budynku. Zmiany temperatury i wilgotności na poddaszu mogą również powodować naprężenia w konstrukcji, co często skutkuje pęknięciami na płycie gipsowo-kartonowej,
– płyty gipsowo-kartonowe impregnowane (zielone) – przeznaczone do zabudowy w pomieszczeniach o okresowo (do 10 godz. w ciągu doby) podwyższonej względnej wilgotności powietrza do 85% – np. do wydzielenia łazienki na poddaszu,
– płyty impregnowane ogniochronne – łączą w sobie dwie cechy, chronią pomieszczenie przed podwyższoną wilgotnością i działaniem ognia,
– płyty gipsowo-kartonowe o zwiększonej twardości powierzchni i wytrzymałości na uderzenia – do stosowania w pomieszczeniach o wzmożonym ruchu na przykład w pokojach dzieci,
– płyty gipsowo-kartonowe akustyczne – stosowane jako okładzina ścian szkieletowych dla zapewnienia maksymalnej izolacyjności akustycznej przegrody.

NA CO ZWRÓCIĆ UWAGĘ PRZY WYKONYWANIU ZABUDOWY PODDASZA

W każdym przypadku, jako zabudowę drewnianej konstrukcji dachu zaleca się układanie płyt w dwóch warstwach. Bardzo ważna jest kolejność wykonywanych prac. Na początku zawsze należy wykonać zabudowę ścianek kolankowych oraz płaskich części dachu, a dopiero w drugiej kolejności skosów.
1. Po wykonaniu ocieplenia dachu, np. wełną mineralną, przystępuje się do montażu konstrukcji zabudowy. Zazwyczaj w przypadku, gdy zabudowa pozioma dochodzi do elementu pionowego stosuje się profil obwodowy UD.

W przypadku skośnej zabudowy dachu idealnie sprawdzi się profil narożnikowy elastyczny w postaci blachy o szerokości 10 lub 20 cm z perforacją pośrodku. Perforacja pozwala na wygięcie profilu pod dowolnym kątem, co znacznie ułatwia zabudowę na połączeniach dwóch płaszczyzn, które nie stykają się pod kątem prostym.
2. Następnie profile nośne sufitu – profile CD – mocuje się do konstrukcji dachu za pomocą wieszaków np. wieszaków bezpośrednich lub kotwowych, pamiętając o odpowiednich ich rozstawach. W przypadku poddaszy rozstaw osiowy profili nie powinien przekraczać 40 cm, a wieszaków – 100 cm.

3. Do tak powstałej konstrukcji mocuje się płyty gipsowo-kartonowe za pomocą wkrętów do suchej zabudowy. Płyty przykręca się prostopadle do profili nośnych. Należy pamiętać, że po skończeniu kręcenia pierwszego rządu płyt, kolejny należy układać z przesunięciem minimum o 40 cm. Przesunięte mają być poprzeczne krawędzie płyt – jest to tzw. „układanie na mijankę”. Zasada ta dotyczy również pokrywania się spoin między warstwami płyt. Drugą warstwę płyt należy montować w ten sposób, aby krawędzie poprzeczne, ale też wzdłużne, nie nakładały się na siebie.

4. Na połączeniach zabudowy z innymi elementami należy zastosować taśmę przekładkową. Jest to taśma z papieru laminowanego folią z paskiem kleju o szerokości 1 cm. Przykleja się ją w miejscu, gdzie płyta gipsowo-kartonowa dochodzi do elementu masywnego czy innej zabudowy, przed przykręceniem płyty. Po przykręcaniu powstałą szczelinę należy wypełnić odpowiednią masą szpachlową i odciąć nadmiar taśmy. Miejsce to można dodatkowo wykończyć akrylem.

Tak wykonane połączenie powoduje powstanie kontrolowanego mikropęknięcia na połączeniu płaszczyzn. Dzięki temu można mieć pewność, że w tym miejscu nie powstanie nieestetyczne pęknięcie.
5. Na końcu szpachluje się połączenia płyt za pomocą masy do spoinowania. Krawędzie poprzeczne (cięte) należy uprzednio sfazować pod kątem 45° na głębokości około 2/3 płyty. Dlaczego?

Po sfazowaniu płyt w miejscu łączenia powstaje na środku spoina, w którą przy szpachlowaniu wchodzi masa. Masa wypełnia całą przestrzeń, dzięki czemu tworzy solidne wiązanie i łączenie będzie trwałe. Połączenia płyt należy wypełnić przeznaczoną do tego masą z zastosowaniem taśmy spoinowej. Może być to na przykład taśma papierowa, która ma wysoką wytrzymałość na rozrywanie i tym samym zapewnia mocne połączenie.

NAJCZĘSTSZE BŁĘDY WYKONAWCZE:

+ zastosowanie zbyt małej liczby wieszaków i profili,
+ brak lub zbyt małe przesunięcie połączeń krawędzi płyt, także przy podwójnym płytowaniu,
+ brak fazowania krawędzi poprzecznych na połączeniach płyt,
+ nieprawidłowy materiał do spoinowania. Należy stosować odpowiednie masy do spoinowania. Nie mogą to być przypadkowe materiały, które akurat były na budowie. Masa do spoinowania powinna być dedykowanym do tego produktem, który charakteryzuje się bardzo dużą elastycznością, ponieważ konstrukcja dachu cały czas pracuje,
+ brak taśmy spoinowej na połączeniach płyt. Należy pamiętać o tym, że przy zabudowie poddaszy wszystkie krawędzie wierzchniej warstwy płyt, niezależnie od ich typu oraz rodzaju zastosowanej masy szpachlowej, muszą być spoinowane z zastosowaniem taśmy,
+ zbyt rzadkie rozmieszczenie wkrętów. W przypadku poddaszy płyta powinna być przykręcana wkrętami w rozstawie minimalnym co 17 cm w 1. i 2. warstwie poszycia. Sporym błędem jest przekręcanie wkrętów, czyli zbyt głębokie wkręcanie wkrętu, przez co papier licowy zostaje przerwany. Nie należy tego robić, ponieważ płyta zostaje osłabiona i słabiej trzyma się profili,
+ brak połączenia ślizgowego,
+ niestosowanie taśmy akustycznej pod profilami obwodowymi, które stykają się bezpośrednio z innymi elementami budynku.