Układanie płytek ceramicznych na tarasie, balkonie

Tarasy i balkony należą do najbardziej krytycznych miejsc, jeśli chodzi o układanie płytek ceramicznych. Szereg czynników atmosferycznych takich jak: bezpośrednie oddziaływanie wody deszczowej, znaczne amplitudy temperatur w relatywnie krótkich cyklach czasowych, a także bardzo duża ilość przejść przez granicę 0 stopni Celsjusza w okresie zimowym powoduje, że całość prac remontowo-budowlanych prowadzonych na posadzkach zewnętrznych powinna być bardzo dokładnie przemyślana. Dobór odpowiednich produktów ma tutaj niebagatelne znaczenie.

RODZAJE OKŁADZIN Z PŁYTEK ORAZ ICH ZASTOSOWANIE

W grupie płytek ceramicznych całość asortymentu zróżnicowana jest przez parametr określający nasiąkliwość wodną, a więc ilość wody, jaka jest w stanie wniknąć w strukturę płytki w maksymalnym stopniu. Do grup charakteryzujących się najmniejszą nasiąkliwością – a co za tym idzie, największą odpornością na oddziaływanie mrozu, zalicza się gres oraz klinkier.

Klinkier produkowany jest zazwyczaj w niewielkich formatach, w charakterystycznym dla siebie rustykalnym wzornictwie. Ze względu na jego specyfikę, niemal zawsze kolekcje klinkierowe uzupełnione są o elementy takie jak: stopnice, parapety czy cokoły.

Gres posiada jeszcze większą twardość i parametry techniczne, które pozwalają na uzyskanie bardzo dużych formatów – sięgających nawet do 5 mkw. Jest kontrpropozycją w stosunku do klinkieru, oferującą nie tylko możliwość zastosowania większych elementów, ale przede wszystkim całkowicie odmienne wzornictwo. Do zastosowań zewnętrznych sugeruje się użycie płytek o podwyższonej klasie antypoślizgowości oraz odporności na ścieranie, ze względu na okresową obecność wody oraz praktycznie stałą obecność drobin piasku.

ZASADY WYKONYWANYCH CZYNNOŚCI

Za najważniejszy element podczas prac prowadzonych na balkonach i tarasach uważa się odpowiednie przygotowanie podłoża. Jeśli etap ten nie zostanie wykonany zgodnie ze sztuką budowlaną, całość prac będzie trzeba zacząć od samego początku, gdyż nie ma możliwości jego zatuszowania na finalnej warstwie posadzki. Każdy taras i balkon zmierzyć się musi przede wszystkim z obecnością wody, która pod wpływem zamarzania zwiększa swoją objętość, co powoduje rozsadzanie materiałów nasiąkliwych, a więc takich, które w strefach zewnętrznych nigdy nie powinny się znaleźć. Drugim, niezwykle ważnym zjawiskiem jest kurczenie się i rozszerzanie materiałów pod wpływem zmian temperatury, znane pod nazwą rozszerzalności cieplnej. Nagły opad deszczu na rozgrzaną słońcem powierzchnię powoduje gwałtowne skurcze materiałów tworzących powierzchnię tarasu, przy czym każdy z nich kurczy się w innym zakresie i niezależnie od siebie. To dlatego na wszystkich etapach prac związanych z przygotowaniem tarasu/balkonu należy używać produktów przeznaczonych do zadań specjalnych (podłoży krytycznych), charakteryzujących się najwyższymi parametrami technicznymi w swojej klasie.

1. Należy zacząć od wyprofilowania spadku powierzchni w kierunku krawędzi tarasu/balkonu, aby umożliwić wodzie opadowej jak najszybsze opuszczenie powierzchni. Efekt ten można osiągnąć za pomocą jastrychu związanego z podłożem lub szpachli spadkowej – w obu przypadkach wykorzystuje się podłoża niewrażliwe na działanie wilgoci, a więc jastrychy cementowe lub beton.

2. Konieczne jest zastosowanie warstwy elastycznej zaprawy uszczelniającej, chroniącej podłoże przed oddziaływaniem wody opadającej na wierzchnią warstwę posadzki. Obecnie preferuje się stosowanie zapraw cementowych, aniżeli żywic reaktywnych ze względu na lepszą paroprzepuszczalność tych pierwszych. Alternatywą dla uszczelnień zespolonych, a więc związanych na stałe z jastrychem są zdobywające coraz większą popularność maty uszczelniająco-odcinające, których dodatkową zaletą jest mostkowanie pęknięć i eliminowanie naprężeń liniowych. Bez względu na użyty rodzaj uszczelnienia należy pamiętać bezwzględnie o zaizolowaniu miejsc przylegających do ściany budynku oraz elementów konstrukcyjnych balkonu lub tarasu (słupki balustrady) – służą temu taśmy uszczelniające oraz wysokoelastyczne masy dylatacyjne.

3. Ostatecznymi warstwami wykończeniowymi są płytki ceramiczne wraz z klejem mocującym je do podłoża. Klej powinien charakteryzować się wysoką odkształcalnością, spełniać conajmniej normę S1 (preferowana S2). Jego aplikacja musi odbywać się metodą kombinowaną, a więc zarówno na podłoże, jak i na stronę montażową płytki ceramicznej. Dla uzyskania maksymalnego podparcia zaleca się wyprofilowanie pacą zębatą rowków w tym samym kierunku na płytce i na podłożu, a więc równolegle do siebie. Dzięki temu uzyskamy maksymalne połączenie obu elementów, eliminując do minimum ilość zbędnego powietrza zalegającego między płytką a podłożem. Wypełnienia między płytkami wypełniamy fugą elastyczną o szerokości nie mniejszej niż 5 mm. W przypadku rozległych tarasów konieczne będzie ponadto wyznaczenie pól dylatacyjnych i wypełnienie powstałych szczelin dylatacyjnych wysokoelastyczną masą poliuretanową.

NOWOCZESNE TECHNOLOGIE

Absolutną nowością w klasie produktów umożlwiających migrację wody poza powierzchnie tarasów i balkonów są kompletne, systemowe rozwiązania, zakładające użycie zestawu kilku materiałów doskonale ze sobą współpracujących jako całość.

Należą do nich m.in.:  
+ maty uszczelniające uzupeł? o systemy drenażowe i gotowe konstrukcje rynnowe,
+ cementowe zaprawy z podsypk? żwirową swobodnie przepuszczające przez swoją strukturę wodę, 
+ systemy podłóg podniesionych składają? się z unoszących w powietrzu płytki podstawek wykonanych z niezwykle odpornych na eksploatację tworzyw sztucznych.

Ostatnie z wymienionych rozwiązań wymaga zastosowania gresów pogrubianych (20 mm), które potrafią być niemal dziesięciokrotnie bardziej odporne na siłę łamiącą od pozostałych płytek gresowych. Dzięki tak rozwijającej się technologii, oba wspomniane wcześniej zagrożenia dotyczące powierzchni zewnętrznych, a więc oddziaływanie wody oraz rozszerzanie i kurczenie się materiałów pod wpływem zmian temperatury przestają być realnymi problemami. Dzięki nim tarasy i balkony przestają być traktowane jako miejsca, które prędzej czy później i tak trzeba będzie gruntownie wyremontować od podstaw.

NAJCZĘSTSZE BŁĘDY WYKONAWCZE

+ nieprawidłowe wykonanie spadu, co utrudnia lub wręcz uniemożliwia wodzie jej swobodny odpływ,
+ montaż elementów oraz użycie produktów chemicznych nieprzystosowanych do oddziaływania dużych ilości wody oraz ujemnych temperatur,
+ nieprawidłowe wykonanie hydroizolacji, skutkujące gromadzeniem się wody między warstwami konstrukcyjnymi (także w postaci pary wodnej),
+ niezgodny ze sztuką budowlaną montaż wierzchniej warstwy posadzki (np. zbyt wąskie fugi, pustki powietrzne pod płytkami, brak dylatacji) powodujący w dłuższym okresie pękanie płytek lub ich odspajanie się od podłoża,
+ brak dokładnego zaizolowania styku powierzchni pionowych z poziomymi, skutkujący m.in. zawilgotnieniem stref podłogowych znajdujących się wewnątrz pomieszczenia.