Budowa domu z betonu komórkowego

Zgodnie z danymi statystycznymi bloczki z betonu komórkowego są jednymi z najczęściej wybieranych materiałów do wznoszenia przegród w domach jednorodzinnych. Rosnąca popularność betonu komórkowego nie powinna dziwić. Materiał łączy korzyści wykonawcze, dobrą jakość produktów oraz bardzo korzystne właściwości fizyczne.

OFERTA PRODUKTOWA

Szeroka oferta produktowa elementów z betonu komórkowego to jednocześnie jedna z zalet materiału. Inwestorzy mają możliwość doboru wymiarów elementów oraz gęstości produktów do własnych potrzeb. Elementy z betonu komórkowego:
– bloczki (o szerokościach 120÷480 mm) – to elementy przeznaczone na ściany nośne, działowe, a także na ściany zewnętrzne jednowarstwowe (bez dodatkowej warstwy ocieplenia),
– płytki (o szerokościach 50÷100 mm) – przeznaczone do wykonywania różnego rodzaju zabudowy, prac wykończeniowych oraz ścian nienośnych,
– elementy średnio- lub wielkowymiarowe  – rozwiązania zapewniające najszybsze prowadzenie prac murarskich,
– elementy U-kształtne – służące jako szalunek tracony, ułatwiające wykonanie żelbetowych elementów konstrukcyjnych – np. nadproży, belek, słupów, trzpieni,
– nadproża – zarówno nadproża jak i kształtki U umożliwiają stworzenie jednorodnej powierzchni muru.

PODSTAWOWE ZALETY BETONU KOMÓRKOWEGO

Pierwsza z zalet materiału została już wymieniona, jest nią szeroka gama produktowa umożliwiająca indywidualne dopasowanie produktów do danej inwestycji. Elementy z betonu komórkowego są uniwersalne. Odpowiednio dopasowując wymiary i gęstości można z nich wznosić wszystkie ściany budynku.
Ze strony wykonawczej, ekipy murarskie doceniają szybkość i prostotę prowadzenia prac. Na tempo prac ma wpływ niska masa pojedynczych elementów, geometria bloczków (nawet te o klasycznych wymiarach są dość duże), łatwość docinania – niewielkim nakładem sił można dostosować długość elementów niezbędnych do dopełnienia warstwy (rzadko zdarzają się ściany o długościach modularnych, dopasowanych do długości wykorzystywanych elementów murowych, zwykle docinanie bloczków na końcach przegrody jest konieczne), a także łatwe kształtowanie elementów, również w przegrodach o nietypowych kształtach.

Niewątpliwą zaletą wykonawczą jest również profilowanie powierzchni czołowej, zdecydowana większość produktów znajdujących się na rynku to bloczki z profilowaniem pióro i wpust, często wyposażone dodatkowo w uchwyt ułatwiający przenoszenie i odpowiednie ustawienie w warstwie muru. Profilowana powierzchnia czołowa pozwala na wykonywanie szczelnych połączeń pomiędzy kolejnymi bloczkami, bez konieczności wypełniania spoiny pionowej. W przeważającej ilości bloczki znajdujące się na polskim rynku to elementy o wysokiej dokładności wymiarowej, pozwalające na wznoszenie ścian przy użyciu cienkowarstwowej zaprawy klejowej. Cienka spoina to głównie oszczędności materiałowe (niewielkie zużycie zaprawy), łatwość poziomowania i ustawiania kolejnych elementów w warstwie muru oraz zabezpieczenie przed pojawieniem się niechcianych miejsc ucieczki ciepła z wnętrza budynku w postaci podłużnych mostków termicznych.
Inwestorzy decydujący się na wybór materiałów ściennych powinni wiedzieć, że już na etapie realizacji inwestycji mogą zapewnić sobie znaczące oszczędności eksploatacyjne. Beton komórkowy jest często określany mianem „ciepłego materiału”. Ma bardzo korzystne właściwości cieplne, dzięki czemu na etapie realizacji inwestycji (aby zapewnić warunki graniczne ścianom zewnętrznym w przypadku zastosowania betonu komórkowego) konieczne jest dodanie cieńszej warstwy izolacji. Natomiast na etapie eksploatacji obiektów dobra izolacyjność cieplna betonu komórkowego ma realny wpływ na zmniejszenie opłat za ogrzewanie. Istnieje związek pomiędzy gęstością materiału a izolacyjnością termiczną i wytrzymałością bloczka. Jednak nawet betony komórkowe najniższych gęstości zapewniają odpowiednią wytrzymałość na ściskanie.
Zalet betonu komórkowego można znaleźć o wiele więcej. Jednak wśród tych, które należałoby jeszcze koniecznie wymienić jest: wysoka odporność ogniowa, zapewnienie przyjaznego klimatu pomieszczeniom mieszkalnym, a także odporność na działanie czynników atmosferycznych.

JAK MUROWAĆ Z BLOCZKÓW Z BETONU KOMÓRKOWEGO?

Wznoszenie ścian z betonu komórkowego rozpoczynamy od wytyczenia osi ścian, wykonania niwelacji poziomej i określenia najwyższego i najniższego narożnika. Murowaniu pierwszej warstwy należy poświęcić więcej uwagi niż murowaniu warstw kolejnych. Odpowiednie jej wykonanie w znaczącym stopniu ułatwi wznoszenie całej przegrody.
1. Pierwsza warstwa muru z betonu komórkowego powinna być wznoszona na zaprawie cementowej o grubości około 10 mm, której wykorzystanie umożliwia wyrównanie ewentualnych nierówności występujących w podłożu. Murowanie pierwszej warstwy ściany rozpoczynamy od ustawienia pojedynczego bloczka pełnej długości w najwyższym narożniku. Element należy ustawić piórami zwróconymi na zewnątrz budynku. Przy wykonywaniu narożników niezbędne jest wypełnienie spoiny pionowej, aby zapewnić szczelność i odpowiednie połączenie (łączymy gładką powierzchnię licową elementu ustawionego w jednym kierunku z profilowaną powierzchnią czołową elementu ustawionego w drugim kierunku).

2. Po wypoziomowaniu i ustabilizowaniu elementów w jednym narożniku należy w sposób analogiczny wykonać pozostałe narożniki budynków, a następnie rozciągnąć sznur murarski i uzupełnić pierwszą warstwę przegrody. Uzupełniając warstwę należy kontrolować jej poziom i poprawność wykonania, dokonując niezbędnych korekt młotkiem gumowym. Jeśli zachodzi konieczność wykonania docięć elementów z betonu komórkowego na długości można wykonać je łatwo, nawet ręczną piłą do cięcia bloczków.
3. Murowanie kolejnych warstw muru można rozpocząć po związaniu warstwy startowej. Przy wykonywaniu kolejnych warstw (niezależnie od tego czy muruje się na zaprawę cienkowarstwową czy tradycyjną) najważniejszą zasadą jest zapewnienie odpowiedniego przewiązania murarskiego. Zgodnie z normą powinno ono wynosić minimum 0,4 wysokości elementu murowego. Oznacza to, że co najmniej o taką wartość powinny mijać się spoiny pionowe w kolejnych warstwach. Ze względu na odporność przegrody na zarysowanie i redystrybucję obciążeń najkorzystniejszym wariantem jest wiązanie w połowie długości elementów murowych. Wszystkie miejsca w murze, w których niemożliwe jest zachowanie przewiązania murarskiego odpowiedniej długości powinny być zabezpieczone w inny sposób.

WYKONYWANIE PRZEGRÓD – CZEGO UNIKAĆ?

Najpoważniejsze problemy mogą wyniknąć z murowania niezgodnego ze sztuką lub normami czy też przepisami związanymi. Przykładem takiego działania jest:
– wznoszenie przegród z niezachowaniem przewiązania murarskiego,
– wykonywanie spoin niewłaściwych grubości (grubość spoiny tradycyjnej powinna się zawierać w przedziale 6÷15 mm, natomiast spoiny cienkowarstwowej 0,5÷3 mm) lub spoin nierównomiernie rozłożonych, które mogą doprowadzić do miejscowej koncentracji naprężeń,
– gromadzenie się zaprawy w spoinie pionowej uniemożliwiające właściwe połączenie pióro-wpustów. Zjawisko to pojawia się w momencie, w którym kolejne bloczki w warstwie są do siebie dosuwane z boku, a nie jak mówią wytyczne wykonawcze dokładane od góry,
– niewypełnienie spoiny pionowej w miejscach, w których powinna być ona wypełniona. To zalecenie dotyczy głównie łączenia elementów o gładkich powierzchniach czołowych oraz miejsc, w których gładka powierzchnia (np. elementu po docięciu) łączy się z powierzchnią profilowaną na pióro-wpust,

– prowadzenie prac murarskich w okresach skrajnych temperatur, które stanowią zagrożenie dla jakości i trwałości muru. Decydując się na prowadzenie prac w trakcie upałów czy też mrozów należy pamiętać zarówno o dodatkowych wytycznych prowadzenia prac jak i ograniczeniach, które nakładają producenci zapraw (graniczne temperatury stosowalności).
Producenci betonu komórkowego często udostępniają szczegółowe wytyczne wykonawcze, które pozwalają poszerzyć informacje o poprawnym wykonawstwie, a tym samym zmniejszyć ryzyko wystąpienia znaczących błędów wykonawczych.