W pomieszczeniach takich jak łazienki czy kuchnie, istnieje szczególne ryzyko zalania,
m.in. przez uszkodzony sprzęt (np. pralka, prysznic), wadliwie działającą instalację
wodno-kanalizacyjną czy najzwyczajniej przez naszą nieuwagę. W takich przypadkach
niezbędne okazuje się wykonanie okładziny z płytek ceramicznych oraz co ważne,
wykonanie dodatkowej izolacji podpłytowej. Tego typu izolacja najczęściej stosowana
jest na tarasach czy balkonach, jednak zaleca się jej wykorzystanie także w łazienkach.
Właściwe przygotowanie podłoża to podstawa
wszystkich prac budowlanych. Szczególnej uwagi
wymagają podłoża słabe, pylące, a także mocno
nasiąkliwe. Takie wyroby jak GRUNT OLIT-W 301,
GRUNT OLIT-SG 302 pozwolą na ograniczenie chłonności
podłoża, czyli zmniejszenie ich nasiąkliwości. Dodatkowo
zwiększą przyczepność kolejno nakładanych
warstw i co ważne, wydłużą czas możliwej ich obróbki.
GRUNTOLIT-W 301 to produkt stosowany najczęściej do
gruntowania jastrychów, tynków cementowo-wapiennych
czy gipsowych. GRUNTOLIT-SG 302 stosuje się przy podłożach
wymagających dodatkowego wzmocnienia, np. w przypadku
starych tynków. W obu przypadkach niezwykle istotne
jest nałożenie odpowiedniej ilości gruntu. Zbyt gruba warstwa
może spowodować, że podłoże będzie trudno przyczepne.
Tynk czy podkład podłogowy to
nie jedyne rodzaje podłoża, dlatego
w przypadku styczności z podłożem
niestandardowym, np. stare płytki
ceramiczne czy lamperie olejne konieczne
jest sprawdzenie ich przyczepności
do tynków podkładowych.
Dopiero w następnej kolejności
można przystąpić do gruntowania.
Do gładkich i nienasiąkliwych podłoży
polecamy środek gruntujący
GRUNT OBET 310 z kruszywem
kwarcowym. Po jego aplikacji powierzchnia
jest szorstka, dzięki
czemu klej łatwiej się nakłada. Alternatywą
dla gruntowania może
być zastosowanie plastycznych klejów,
charakteryzujących się dużą
adhezją do pozostałych materiałów,
np. EXPERT 3 lub EXPERT 4. Za
pomocą tego kleju można wykonać
warstwę kontaktową (sczepną) lub
kleić bezpośrednio.
Kolejnym, nie mniej ważnym etapem przygotowania podłoża
jest jego wyrównanie. W przypadku ścian najlepiej wykorzystać
zaprawy wyrównujące, np. WYRÓWN AWCZĄ 428. Dzięki
dużemu zakresowi grubości stosowania (od 2 do 50 mm) można
nią wyrównać nawet znaczne ubytki ścian, a także podłóg.
Podłoża nie zaleca się wyrównywać klejem do płytek, wyjątkiem
jest jedyny na rynku klej i zaprawa wyrównawcza w jednym –
KLEJ 100. Można go stosować zarówno na ściany jak i podłogi,
do grubości aż 30 mm. Do wyrównywania podkładów podłogowych,
jastrychów najczęściej stosuje się wylewki samopoziomujące.
Dzięki swoim właściwością szybko wyrównują podłoże.
Do łazienek, kuchni oraz wszystkich pozostałych pomieszczeń
proponujemy wylewki z rodziny RENOGRUNT , w zależności
od rodzaju, wykazują różne grubości stosowania, inną szybkość
wiązania czy wytrzymałość mechaniczną.
To, kiedy należy przystąpić do kolejnych prac po wyrównaniu
podłoża zależy od grubości warstwy oraz rodzaju
prowadzonych prac. Przy wyrobach szybkowiążących (np.
RENOGRUNT 412) klejenie płytek czy nanoszenie izolacji
możliwe jest już po upływie jednego dnia. Przy pozostałych
wylewkach i zaprawie wyrównawczej okres ten wynosi minimum
3 dni.
Płytki ceramiczne nigdy
nie zapewnią całkowitej
szczelności przed działaniem
wody. Po kilku
latach eksploatacji woda
może przenikać, chociażby
poprzez pojawiające
się z upływem czasu
nieszczelności w fugach.
W celu zabezpieczenia się
przed skutkami niszczącego
działania wody stosuje
się odpowiednie izolacje
wodochronne. Ich
wykonanie wymaga użycia specjalistycznych materiałów dostosowanych
do stopnia narażenia na zawilgocenie. Podstawowym
środkiem izolacyjnym stosowanym wewnątrz pomieszczeń jest
płynna folia FOLBIT 800. Aby uzyskać właściwe zaizolowanie
podłoża, wymagane jest wykonanie powłoki co najmniej dwuwarstwowej,
o łącznej grubości 1–1,5 mm. Izolację należy stosować
w strefie mokrej łazienek. Obejmuje ona miejsca, gdzie
może wystąpić nadmierne rozlewanie wody lub krótkotrwałe silne zraszanie powierzchni wodą rozpryskową, czyli okolice
umywalek, wanien, oraz prysznice. Do tej strefy zalicza się też
całą podłogę i pas o wysokości co najmniej 10 cm na ścianach
wokół podłogi. Pozostałe powierzchnie to tzw. strefa wilgotna,
która nie wymaga wykonywania izolacji.
Należy jednak zwrócić uwagę, że sama zaprawa uszczelniająca
to nie wszystko. Dodatkowego zabezpieczenia wymagają
miejsca szczególne, tj.: połączenie powierzchni pionowych
i poziomych, szczelin dylatacyjnych i przejść rurowych, takie
uzupełnienie możliwe jest przy użyciu taśmy uszczelniającej,
narożników oraz kołnierzy uszczelniających. W pobliżu
uszczelnianych miejsc nanosi się warstwę płynnej folii FOLBIT
800 lub innej zaprawy uszczelniającej, przykłada dany element,
dociska i cienko pokrywa masą część z widoczną siateczką lub
fizeliną. Całościowe pokrycie taśmy uszczelniającej izolacją raczej
nie jest praktykowane, uszczelniający elastomer powinien
być wolny od zaprawy. Brak dodatkowych elementów uszczelniających
to najczęstszy błąd wykonawczy powodujący przeciekanie
izolacji. Ważne, aby po wykonaniu okładziny ceramicznej
we wszystkich tych miejscach zamiast fugi cementowej zastosować
spoinę elastyczną, np. silikon NANOTECH 720.
Po wyschnięciu zaprawy izolacyjnej można przystąpić
do układania płytek. W tym celu stosuje się zaprawy klejące
o podwyższonych parametrach przyczepności, takie
jak: GRES MULTI 105 (klasa C2T) i ELASTI MULTI
Specjal 104 (Klasa C2TE) lub EXPERT 2 (klasa C2TE) czy
EXPERT 3 (klasa C2TE S1). Zaprawy te przeznaczone są do
przyklejania wszystkich rodzajów płytek ceramicznych, także
do płytek wielkoformatowych. Nadają się na wszystkie podłoża mineralne, na ogrzewanie
podłogowe i ścienne wewnątrz
oraz na tarasy i balkony. Zaprawy
te są koloru szarego, można nimi
przykleić również płytki z kamienia
naturalnego, jednak tylko te
nieulegające odbarwieniu. Przy
marmurach najlepiej sprawdzają
się kleje białe, takie jak zaprawa
KAMLEP Plus 108, zawierająca
tras, co w znaczny sposób ogranicza
możliwość wykwitu oraz
przebarwień. Może być stosowana
w warstwie aż do 15 mm. Wskazane
jest, aby płytki przyklejone na
zaprawie izolacyjnej były w pełni
pokryte klejem. Całkowite pokrycie
powierzchni płytki zaprawą
można uzyskać stosując tzw. metodę
kombinowaną nakładania kleju.
W pierwszej kolejności przygotowaną
zaprawę rozprowadza się na
podłożu przy użyciu stalowej pacy
zębatej. Następnie przy użyciu prostej
krawędzi pacy, zaprawę klejącą
nanosi się na każdą płytkę, cienką
warstwą pokrywającą wszystkie
wyprofilowania. Dopiero w taki
sposób pokrytą klejem płytkę
przykłada się do warstwy kleju naniesionego
na podłoże i po odpowiednim
rozsunięciu na szerokość
spoiny silnie dociska. W przypadku
stosowania wyżej wymienionych klejów nie ma ograniczenia
co do stosowanego formatu płytek, należy jednak
zauważyć, że kleje odkształcalne będą się do nich
lepiej nadawać, natomiast do płytek takich jak spieki kwarcowe
nadają się wyłącznie kleje odkształcalne, np. EXPERT 3
lub wysoce odkształcalny EXPERT 4 (klasy C2TE S2).
Podstawowym błędem w przypadku montażu płytek ceramicznych
jest przyklejanie ich na tzw. placki, na skutek których
przedostająca się woda powoduje uszkodzenia mrozowe
na zewnątrz pomieszczeń. Równie często pojawiającym się błędem wykonawczym jest nieumiejętne dobranie kleju do
danego podłoża czy płytki.
Ostatnim etapem podczas wykonywania okładziny ceramicznej
jest fugowanie. Do spoinowania płytek można przystąpić
po upływie minimum 2 dni, wtedy zaprawa mocująca płytki
do podłoża jest wyschnięta. KREISEL w swojej ofercie dysponuje
wieloma zaprawami do spoinowania, to m.in. silikonowa
masa uszczelniająca (NANOTECH 720) idealna do wykonywania
spoin trwale elastycznych. Jednak najbardziej popularną
jest wodoodporna i mrozoodporna FUGA NANOTECH 730,
stosowana do spoin o szerokości od 1 do 20 mm, która dostępna
jest aż w 28 kolorach, co znaczenie ułatwia jej dopasowanie
do koloru płytek. Ponadto charakteryzuje się ona zwiększoną
odpornością na ścieranie, zamrażanie i rozmrażanie oraz działanie
wody. Może być stosowana na podłożach z ogrzewaniem
podłogowym. Jest szybkowiążąca, co ogranicza możliwość
przebarwień. Kolejną z propozycji jest FUGA SILVER 731,
czyli zaprawa z dodatkiem nanocząsteczek srebra, dzięki którym
spoina jest wysoce odporna na agresję biologiczną. Przy
stosowaniu fug o intensywnych kolorach zaleca się sprawdzić,
czy pigment w sposób trwały nie odbarwi powierzchni płytki.
Fugę najczęściej nakłada się gumową pacą, a następnie zmywa.
Wyjątek stanowi klinkier. W jego przypadku zaleca się stosować
specjalną FUGĘ 701 z dodatkiem trasu. Jej wykorzystanie
nieznacznie się różni – spoinę wykonuje się specjalną pacą
tzw. spoinówką.